De reis Schiphol - Porth Elizabet

17 maart 2010

Beste lezers, hieronder vindt u een prachtig verslag over de (vlieg)reis van Nederland naar Zuid Afrika. Ik heb dit verslag al 3 keer getypt, maar door omstandigheden kon ik het vandaag pas plaatsen. Hoe dan ook lees en geniet.

Het is 3 over half 11 in de ochtend. Terwijl ik mij nog verplicht (van moeders) sta te scheren wordt er aangebeld door de meneer die me naar Schiphol brengt (vaders). Uiteraard hebben we een kwartier vertraging door allerlei omstandigheden, iets anders is men ook niet van mij gewend. Na wat gedoe en een afscheid van moekes, kon ik in een volle, maar gezellige auto stappen. De personen in de auto bestonden uit: Heit, Amarens, Steffen en Trienke. Eenmaal ingestapt kon de reis beginnen!

Bij Schiphol aangekomen lopen we mijn reisgenote, Heleen, tegen het lijf met haar vader & moeder en Peter (vriendje van Heleen en een vriend van mij). Na de voorstelronde nog even een Hollands bakje koffie en toen op naar de incheckbalie. Er moet wel even vermeld worden dat tijdens het koffie dronken, mijn broertje en zus mijn naam op een Schiphol bord hebben gekregen waarvoor zij een dikke knuffel krijgen!

Na afscheid van de familie genomen te hebben, gingen we ' vrij soepel' door de border. Maar ja vrij soepel is niet helemaal soepel. Terwijl Heleen en ik bij de gate aan het wachten waren om in in het vliegtuig te stappen, werd er door een aller aardigste stem het volgende omgeroepen: “ Wil de heer Heidema zich zo spoedig mogelijk bij de balie melden.” Nou alle 70 kopjes werden gedraaid omdat Heleen en ik toevallig het verst als mogelijk was van de gate aan het wachten waren. Wat bleek, ik had mijn verkeerde borderpass aan de scheurmevrouw gegeven waardoor de borderpass van Cairo naar Johannesburg was gescheurd en niet die van Schiphol naar Cairo. Na dit incident konden we direct in het vliegtuig stappen.

In het vliegtuig zelf ging het ook niet van een leien dakje. Hier gingen Heleen en ik maar liefst twee keer (!!) op de verkeerde plek zitten, tot grote ergernis van een puur sang Hollandse vrouw van in de 60. Uiteindelijk konden we na dit gedoe wel naast elkaar zitten.
De reis naar Cairo was op zich niet erg bijzonder, net als het wachten in Cairo op de vlucht naar Johannesburg. Wel had ik tijdens dit wachten mijn 1e Heineken van de reis gehad bij, jaja, de Heineken bar.

Na zo'n 4 uur wachten konden we eindelijk inchecken voor de reis naar Johannesburg. Hier ging het ook al even mis. Omdat ik nog steeds aan het reizen was met een gescheurde borderpass van Cairo naar Johannesburg. Na enig overleg en een rij van 30 mensen achter ons makend, werd er maar besloten om een nieuwe borderpass aan te maken. Het wachten bij de gate was ook erg grappig. We ontmoette hier een Zuid Afrikaan waarmee we in gesprek raakten, totdat we letterlijk het vliegtuig zijn ingejaagd door het vluchthaven personeel, met de woorden: “What are you waiting for! It is not a film!” Klaarblijkelijk was er een scene met een groep Zuid Afrikanen bij de het borden en dacht de medewerker dat we daarvan aan het genieten waren.

De vlucht naar Johannesburg was de langste (8 uur) maar wel een relaxte. Heel veel beenruimte en zoveel plekken over dat Heleen en ik een rij van 4 stoelen tot onze beschikking hadden. Aangekomen in Johannesburg moesten we onze koffers ophalen, opnieuw laten wegen, weer inchecken en een nieuwe borderpass halen. Na de eerste schooier een tip gegeven te hebben zijn we naar de juiste gate gebracht en moesten we nog even op een busje wachten.
Tijdens het wachten zijn we wel een noemenswaardig dametje, genaamd Cally, tegen gekomen. Ze kwam uit London en ging een cheeta project uitvoeren in een onuitspreekbaar plaatsje. Na een droog gesprekje met Cally, konden in de bus die ons naar de vlucht richting Port Elizabeth (PE) bracht. Deze korte vlucht was kort en aangenaam, maar verder niet erg interessant.

Aangekomen in PE werden we opgewacht door een mannetje van Khaya. Voor de mensen die niet weten wat Khaya is: Khaya is het bemiddelingsbureau die (deels) deze stage heeft geregeld. Na een welkomswoord kwamen we erachter dat we ook nog zouwen worden opgehaald door 1 van de begeleidsters van The Presence Learning Village. Maar door werkzaamheden, vanwege het WK, kwam ze echter een halfuur te laat. Dit is echter hier in zuid Afrika gewoon op tijd, misschien zelf wel te vroeg. Deze begeleidster stelde zich zelf voor als Sylvia een dun Braziliaans vrouwtje.

Tot zover het stuk over de reis naar PE.
Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!

Sander